‘Het stond in de sterren geschreven’

Is dit het dan?!

Is dit het dan?
Is dit zoals de rest van mijn leven eruit gaat zien?
“Tja, Es”, zo denk ik in mezelf: “Jij had jezelf stellig voorgenomen alleen te blijven, dus zo voelt dat.” “Wen er maar beter aan”.

En zo was het ook.
Na een zeer verdrietige periode besloot ik alleen te blijven.
Mijn baan in het onderwijs had ik al opgezegd voor een praktijk aan huis en nog andere betaalde werkzaamheden, maar ook dat hield ik even voor gezien. Na een kleine verbouwing kon ik een B&B aan huis beginnen.
Wel mocht ik nu eindelijk een hond adopteren, want het runnen van de B&B kon ik prima combineren met de zorg voor een hond.
En zo had ik toen mijn eigen overzichtelijke wereldje gecreëerd met familie, vrienden en mijn hond.

Een paar keer per week ging ik naar de sportschool om daar een uur te knallen. Het lijf bewegen, fysiek bezig zijn. Juist als je geest somber dreigt te worden, juist als je verdrietig bent en futloos. Een gezonde geest in een gezond lichaam. Niet bij de pakken neerzitten.
Daarnaast voor gasten zorgen, hardlopen en wandelen natuurlijk. Héél veel wandelen. Met Miró, mijn nieuwe hond.
Juist tijdens het wandelen is er tijd voor bezinning, tijd om alle gedachten te laten dwarrelen. En zo dwarrelt  de gedachte “ Is dit hoe je leven eruit blijft zien?” steeds vaker door mijn hoofd.

Wanhoop

Hier loop ik dan, op de vesting van het stadje waar ik dan woon. Alleen, want de hond is er weer eens vandoor. Dat is niet de eerste keer. Miró heeft een oeroud jachtinstinct waar geen trainingstechniek bij helpt op het moment dat hij iets heeft gezien. Omdat het vaker is gebeurd, weet ik dat het even kan duren voor hij weer opduikt, of voor ik hem terug vind.
Het eerste uur probeer ik mezelf dan altijd te kalmeren met rationele gedachten: “Je hebt hem altijd weer gevonden” of “Rustig blijven is het beste, dan kun je beter nadenken”.
Nu, twee uur verder, slaat de paniek toe. “Stel dat hij is aangereden?”, “ Stel dat hij gewond is geraakt en ergens ligt te creperen?”. Die gedachte maakt dat er nu toch tranen in mijn ogen prikken. Ik probeer nog iets heel rationeel te bedenken, maar het lukt niet meer.
De tranen rollen over mijn wangen. Het is een ontlading van verdriet wat dieper onder de oppervlakte ligt en dit was de knop die het deed vloeien.
De wind waait, het is guur en ik moet opletten dat ik niet uitglijd over de Oud-Hollandse keien hier op de wal. Ik zoek, tuur en roep. “Waarom liet ik hem dan ook los”, peins ik in mezelf, “Het mag hier niet eens!”. Maar ja, dat is allemaal achteraf gesproken.
Het zijn de donkere dagen voor Kerst en tijdens de speurtocht pieker ik meteen over de invulling van alle festdagen. Natuurlijk is er een dag dat de kinderen gezellig bij mij zijn, maar dan zijn er nog zoveel ‘feestelijke dagen’ die gaan komen.
Inmiddels passeer ik het restaurantje bij de haven. Van achter de verlichte ramen zie ik dat het vol zit. Ziet er gezellig uit. Zijn het allemaal stelletjes? Of lijkt dat maar zo?
Na 2,5 uur krijg ik een berichtje. De dierenambulance heeft Miró opgepikt naar aanleiding van een telefoontje van iemand. Het was weer met een sisser afgelopen.

Niet te lang nadenken, Soms moet je gewoon doen!

De volgende ochtend na de schoonmaak ga ik naar de sportschool voor een les om mij eens goed in het zweet te werken. Heerlijk. Voorafgaand aan de les hebben we meestal een leuk kletspraatje met alle deelnemers. Ze informeerden naar mijn nieuwe hond en ik vertelde over het steeds weglopen en wegblijven. Een bekende sportgenoot vertelde over een omheind landgoed waar hijzelf ook zijn honden uitliet. “Het is niet ver rijden voor jou, maar je moet wel door een hek met een code”, zo vertelde hij. “Zullen we anders een keer afspreken?” ” Dan kan ik je laten zien hoe je er moet komen en hoe je door de poort komt.”
Ongestoord wandelen op een mooi landgoed en geen stress dat Miró weg zou lopen: Het leek me een heerlijk idee ! Spannend vond ik het wel, want het betrof wel een man. Wat wilde hij van mij? Wilde hij misschien meer? Dat wilde ik dus echt niet. Ach, misschien wilde hij me gewoon helpen en het een keer laten zien. Wat gaf het?
Op een woensdagmiddag hadden we afgesproken om te gaan wandelen met Miró en zijn twee honden. Het was zó gezellig, dat we de week daarna nog eens afspraken. En zo kwam het dat we eigenlijk iedere woensdag daar gezamenlijk  gingen wandelen en ondertussen praatten we over van alles en nog wat. Op een gegeven moment zei Kees: “Weet je dat ik echt heel erg uitkijk naar deze woensdagmiddagen samen?”. En, heel eerlijk, dat was voor mij ook zo. Eenmaal uitgesproken, kregen allerlei warme gevoelens de overhand. Er was geen houden meer aan: We waren verliefd.
Dat dit nog kon gebeuren!

Geniet. Samen is het leven veel leuker!

Vanaf het moment dat Kees en ik besloten samen door het leven te gaan, werd alles lichter en leuker. En de wereld werd groter.
Ik ben iemand die intens kan genieten van de kleine dingen in het leven: een fladderende vlinder in oktober, een bloem die ik nog niet eerder zag, een prachtig uitzicht of de wind die langs mijn benen streelt tijdens het fietsen, dat soort dingen. Kees heeft me geleerd ook te kunnen genieten van de meer exquise geneugten in het leven: Uit eten, wijntje erbij, mooie plekken bezoeken, luxe hotels. Er is een wereld voor me open gegaan! Inmiddels kan ik naast genieten van een bijzondere vlinder, ook genieten van een glas mooie koele witte wijn bij een mooi puur hapje eten.
Wat ik nu weet, maar eerder niet wilde weten voor mezelf is dat het leven leuker is als je met anderen kunt delen wat je doet, wat je ziet of wat je proeft. Of het nu een geliefde is, een vriend of een super leuke collega. Samen iets ondernemen of genieten van iets is echt zoveel leuker dan alleen.

‘Happiness is only real when shared’ ( Jon Krakauer)

Ons eerste tripje naar Frankrijk.

Het kasteeltje waar we verbleven werd gerund door een Belgisch koppel. Ze wilden terug naar België en daarom stond het kasteeltje te koop. Toen Kees dat hoorde, vroeg hij mij, min of meer voor de grap: “Zullen wij het kopen?”. Toch heeft die opmerking iets bij ons beide bewerkstelligd. Het heeft iets geopend. Het maakte dat we samen een beetje gingen dromen bij het idee van zo’n soort plek voor onszelf. Onze eigen B&B in Frankrijk. Zou dat niet leuk zijn? Ik had de nodige ervaring en het was iets dat we samen konden gaan aanpakken. Een nieuw leven samen in Frankrijk. De droom was geboren. Het week niet meer uit onze gedachten. De herfst en winter die volgden op ons tripje hebben we ons verlekkerd met vele tijdschriften over wonen in Frankrijk.

Love is not just looking at each other; it’s looking in the same direction’ ( Antoine Saint Exupéry)

Het was heerlijk om samen te dromen, maar de droom verwezenlijken had best wat voeten in de aarde. Het betekende aan de ene kant een nieuw avontuur samen, maar aan de andere kant ook afscheid van een ander leven. Afscheid van een leven in Nederland, met kinderen, familie en vrienden.  Alles zou anders worden. Voor Kees was het geen moeilijke beslissing, voor mij was het veel lastiger. Zou ik het kunnen? Zou ik mijn kinderen en moeder voor langere periodes kunnen missen?  Hoe zou het voor hun zijn?
Mijn natuur is gevoelig voor nieuwe avonturen, dus dat gevoel kreeg uiteindelijk de overhand.
We zijn actief gaan zoeken naar een geschikt huis op een geschikte plek, maar konden zomaar niet slagen tijdens onze tours met makelaars. Tot we een ‘coup de coeur’ kregen bij een spontaan bezoek aan een huis dat te koop zou komen te staan, maar dat eigenlijk al voorbestemd was. Het is een ongelooflijk verhaal en het ging als volgt:

Onbewust voorbestemd: Ongelooflijk verhaal, maar echt gebeurd

We hadden in februari 2021 een week volgepland met afspraken voor bezichtigingen met makelaars. We genoten van het rondrijden en alle mooie plekken. Toen het einde van de week naderde en daarmee ook de laatste bezichtigingen, waren we een beetje teleurgesteld. De huizen die in onze top 10 stonden om te bezoeken, bleken toch niet te voldoen aan onze verwachtingen. Totdat…
Totdat we donderdag van vrienden vernamen dat er een huis bij hen in de buurt te koop zou komen te staan. Misschien konden we in ieder geval gaan kijken? Het was wel wat voor ons…
Namelijk een 17e eeuwse versterkte boerderij met binnenhof en een fantastisch uitzicht.
Het huis bleek niet officieel te koop te staan. Dat is waarom wij het zelf nog niet hadden ontdekt.
En toch was het voorbestemd, maar dat ontdekte ik pas veel later tijdens de verhuizing!

Een makelaar heeft contact gemaakt met de eigenaar van het huis en we mochten diezelfde middag nog komen kijken. Hoewel er duidelijk wel heel veel moest gebeuren aan renovatiewerkzaamheden, waren Kees en ik wel meteen op slag verliefd. Het huis leek meer op een oud kasteeltje met haar twee torens. Een heerlijk authentiek huis, met torens en oude schuren, midden in het groen. Wat een uitzicht, wat een plek! Wow! ‘s Avonds hebben we besloten een serieus bod te doen. We gingen ervoor!

Daarna ging het heel snel allemaal. De eigenaren gingen akkoord en enkele maanden later konden we opnieuw afreizen naar Frankrijk om de papieren te tekenen.

“Life is meant for spectacular adventures. Let your feet wander, your eyes marvel, and your soul ignite.” (unknown)

Het avontuur was werkelijkheid geworden. In de zomer van 2021 werden we op papier de eigenaren van het huis in Cassagnes, een jaar nadat Kees het ballonnetje had opgelaten over een B&B in Frankrijk.

Zelfs toen had ik nog steeds niet door dat er veel eerder in de tijd al een link was gelegd tussen mij en het huis. Dat besef liet nog op zich wachten totdat ik mijn huis moest gaan opruimen voor de verkoop.
Het was september 2021, een paar weken voor de grote verhuizing naar Frankrijk.
Ik ruimde de slaapkamer op en vond een tijdschrift onder het bed. Het zomaar weggooien wilde ik niet, dus besloot ik er nog even naar te kijken. In mijn handen viel het meteen open op een bladzijde waar ik een groot ezelsoor in had gemaakt. Ik keek naar wat ik zo zorgvuldig had geselecteerd met een groot ezelsoor. Het was een artikel met foto’s over een woonboerderij in de Lot. Mijn mond viel open van verbazing: Die keuken was exact de keuken in het huis dat we hadden gekocht. Ook in de Lot. Toevallig…En dat torentje, ook sprekend. Hoe langer ik keek hoe verbaasder ik was. Ik moest twee keer kijken en las de tekst nog eens door. Het leek niet alleen sprekend op de boerderij die wij hadden gekocht, het wás de boerderij. Onze boerderij. Ik was sprakeloos. Dit was zó bijzonder.
We hebben op veel verschillende plaatsen gekeken naar huizen en er staat in het grote Frankrijk zoveel te koop!
Het kon niet anders: Dit was voorbestemd.
Het was gewoon exact de boerderij die ik blijkbaar maanden eerder onbewust had gereserveerd voor ons, door een ezelsoor te maken in dit tijdschrift over Frankrijk.
Het was voordat we wisten in welk zuidelijk departement we gingen zoeken. Lang voordat we afspraken gingen maken met makelaars en lang voordat we meerdere huizen hebben bekeken die het niet voor ons waren.

Een ongelooflijk verhaal, maar echt gebeurd!

Nu we twee jaar verder zijn en heel veel hebben verbouwd en gerenoveerd aan het huis, zijn we nog steeds dolblij met het gebouw, de mogelijkheden en de plek.
Wij kunnen samen intens genieten van de stilte en de rust, de natuur en het uitzicht.
Dat willen we ook graag delen met anderen.
We hebben alles zo ingericht dat gasten allemaal een fantastisch uitzicht hebben.
Zo kunnen zij ook allemaal genieten van het uitzicht op het dal omringd door groen en het geluid van vogels.

Onze filosofie:

Samen genieten van de kleine én de goede dingen van het leven!

Samen zijn, samen genieten. Met je geliefde, je gezin, je familie, of lieve vrienden. Of het nu het eerste wilde orchideetje van het jaar is of een exquise fles wijn, samen is het genieten nog intenser.
Dus hier op Domaine Villoire willen wij graag dat mensen met ons meegenieten; Hier kunnen ze samen eten, samen wandelen, genieten van een wijntje en lekkere hapjes, de eerste wilde orchidee, het mooie uitzicht…
Vertraag en kom tot rust.
Dat past ook helemaal bij onze filosofie.
Het domaine, de tuin, het uitzicht, het zwembad, de ligbedden, de comfortabele kamers, de natuur rondom; Het draagt allemaal bij aan de kunst van het vertragen en het genieten van details. Want hoe heerlijk is het bijvoorbeeld om op een goede stoel te zitten, met een heerlijk kopje koffie en een goed boek te midden van een prachtige omgeving met alleen het geluid van vogels? Of de vele bloemen zien waar bijen en vlinders omheen dwarrelen?

“To get the full value of joy, you must have someone to divide it with.”– Mark Twain

En het tijdschrift? Dat gooi ik niet meer weg. Het herinnert me aan de wonderlijke dingen die kunnen gebeuren in het leven…